Al weer bijna 4 weken in Wenen

Hey allemaal,

Inmiddels ben ik al weer bijna 4 weken in Wenen. Wat gaat de tijd toch snel! Dit weekend hebben jullie geen berichtje van mij op deze site kunnen lezen. Niet omdat ik geen stukje wilde schrijven, maar omdat mijn internet het thuis vanaf vrijdag tot vandaag (woensdag) niet heeft gedaan. Het nadeel van geen internet hebben is natuurlijk dat ik kon skypen en e-mailen, maar het had zo ook zijn voordelen. Het niet hebben van internet leidt er namelijk tot dat mensen andere dingen gaan doen dan in hun eentje achter hun computer zitten. Doordat we allemaal niet konden internetten heb ik de zaterdagavond doorgebracht met mijn huisgenoten, Irina en Kristyna, en heb ik hen dus zo wat beter leren kennen. Kristyna was zeer actief en spoorde ons er toe aan om ons ook nog nuttig te maken. Zo hebben we samen de keuken opgeruimd en de koelkast uit te ruimen (zie de foto’s). Dat was hard nodig, want er zaten nog dingen in van vorige bewoners. Ik zal jullie de beschrijving van hoe dat er uit zag besparen.

Vorige week ben ik woensdagavond uit eten geweest met alle medewerkers van de afdeling. Het was leuk iedereen wat beter te leren kennen en ook medewerkers van de afdeling te zien, die op andere locaties werken. Er was ook nog een Japanse studente bij die hier tien dagen is. Verder heb ik vorige week de presentatie gegeven over de Nederlandse geneeskundestudie en gezondheidssysteem. Deze was goed gegaan en er waren ook veel studenten komen luisteren. Wat het wat lastiger maakte was dat ik de presentatie in het Duits voorbereid had, maar hem in het Engels geven moest omdat de Japanse studente er ook bij was en zij geen Duits spreekt. Dit hoorde ik pas een dag van tevoren, dus toen had ik geen tijd meer om de slides te veranderen. Soms kon ik alleen nog maar het Duitse woord bedenken en niet het Engelse. Switchen van Duits naar Engels en weer terug blijf ik nog wat lastig vinden. Het was ook meteen een goede gelegenheid om meer Oostenrijkse (en Duitse, ja die zijn hier ook heel veel) geneeskundestudenten te leren kennen. Na de presentatie heb ik nog gesproken met een paar studenten. Deze waren allemaal erg aardig en een paar hebben me ook nog hun nummer gegeven om nog eens wat af te spreken. De meeste hebben echter de komende drie weken geen tijd. Ze hebben hier namelijk maar één keer per jaar tentamen over alle stof van het hele jaar en dat tentamen is over drie weken, dus de komende drie weken moesten ze erg hard studeren. Een studente had gelukkig wel eerder tijd en met haar ben ik vanmiddag gaan lunchen. Een andere student nodigde me uit voor een symposium op de medische universiteit over de invloed van de klimaatveranderingen op gezondheid,waar ik zaterdagochtend geweest ben. Dat was interessant en ook meteen goed voor mijn Duitse luistervaardigheid. Ik het daar ook een paar geneeskundestudenten gesproken, die ook bij mijn presentatie waren.

Zondag ben ik met mijn huisgenote Irina gaan fietsen in de stad. Het weer was echt super mooi om te fietsen! We zijn rond het centrum gefietst en langs het Donaukanaal. Dat was erg mooi. Het was wel een beetje lastig om het goede tempo te fietsen. Irina komt uit Boekarest in Roemenië en is daar niet gewend om te fietsen. Daardoor fietste ze erg langzaam. Voor mij was het lastig om dit tempo bij te houden. Maar het was gezellig! ’s Avonds ben ik met Irina naar de film, de Hunger Games, geweest. Dit was wel een mooie film. Wel met veel schrikmomenten, dus dat was iets minder geschikt voor mij.

Ik heb vorige week te horen gekregen waar ik mijn coschappen straks ga doen. Ik ga in juni naar de geriatrie (ouderengeneeskunde) in het Sophienspital in Wenen, wat een speciaal geriatrisch centrum heeft. Daarna heb ik een week vrij en kan ik dus een keer naar huis komen :). De eerste week van juli zal ik bij een grote huisartsenconferentie in Wenen zijn (de WONCA). Daarna ga ik stage lopen bij huisartsen. Deze wonen in twee kleine dorpen doen: Haslach en Kleinzell. Kleinzell is een dorpje met maar 1000 inwoners, dus een enorme tegenstelling met Wenen. Deze huisarts heeft al vaal buitenlandse studenten te gast gehad, dus de patiënten zijn daar al aan gewend.

Maandag ben ik met de Japanse studente bij een schoolarts geweest op een middelbare school. Zij heeft ons verteld over haar werk en over het schoolsysteem in Oostenrijk en we hebben nog een paar onderzoeken van kinderen gezien. Een paar opvallende verschillen met Nederland (misschien vooral interessant voor mijn onderwijzende ouders):
- De kinderen worden hier elk jaar door de schoolarts onderzocht
- Elke school heeft een vaste schoolarts
- Kinderen gaan hier al naar de middelbare school als ze 10 jaar oud zijn. Op de middelbare school zitten dus kinderen van 10-18 jaar oud
- Er is maar één school voor alle niveaus. Hier kunnen scholieren wel verschillende richtingen kiezen en kinderen die beter kunnen leren blijven langer op school en doen eindexamen.
- Op sommige scholen zitten ook kinderen met een handicap, zoals down-syndroom en zwaar autisme (1 jongen kon helemaal niet praten), de eerste 4 jaar van de middelbare school, in een normale klas en krijgen daar hun eigen programma. Er zijn daarnaast ook wel speciale scholen voor kinderen met een beperking.


Liefs,
Marlies